De Nederlandse universiteiten raakten aan het eind van de jaren zeventig van de vorige eeuw van rustig in uitermate woelig vaarwater. De stroom van overheids-bemoeienis culmineerde in twee grote bezuinigingsoperaties. Aan de Letterenfaculteit van de Universiteit Utrecht leidden beide operaties tot een reorganisatie, met opheffing van onderdelen en ontslag van personeel. In vergelijking met andere faculteiten in het land onderging Utrecht misschien wel de grootste invloed van deze buitenkrachten. Maar de Utrechtse taalkunde weerstond de ontwikkelingen met relatief groot succes. Welke binnenkrachten hebben hieraan bijgedragen? Op basis van archiefmateriaal schreef de auteur een historische reconstructie, die een antwoord wil geven op deze paradoxale situatie.
